บันทึกของคุณลุง

ลุงไม่คิดว่า ลุงจะทำความสำเร็จในยุทธจักรวิชาธรรมกายได้ เพราะ ลุงก็มีกิเลสเหมือนท่านทั้งหลาย

ลุงเป็นผู้ข้องโลก แต่ลุงมีเวรกรรม ที่ว่าเวรกรรมนั้น ลุงหมายความว่า ธาตุธรรมท่านใช้ให้ลุงปราบมาร

ปราบมารเป็นงานทำยาก เท่าที่ลุงรู้ ยังไม่เคยมีใครชนะมารเลย เหตุใดมาเอาคนมีกิเลสอย่างลุง?

ลุงตกใจมาก ลุงไม่ใช่คนเก่ง แต่เป็นเพราะธาตุธรรมท่านใช้ จำเป็นต้องเรียนรู้ จำเป็นต้องได้ เพราะถูกบังคับใช้

ลุงก็พูดตรงๆ อย่างนี้ ลุงมารู้ตัวทีหลังตอนที่ลุงพบแม่ชีถนอม อาสไวย์ กล่าวถึงชีวิตของลุงในตอนนั้น ลุงไปเรียนวิชากับแม่ชีถนอม ครั้นถึงคราวย้ายจากกัน วิชาของลุงดีขึ้น

ธาตุธรรมท่านก็บอกให้ลุงรู้ เรื่องที่บอกก็คือ “รู้ไหม ที่ให้มาเกิดก็เพื่อให้มาปราบมาร?”

พอลุงได้ยินคำว่าปราบมาร ลุงก็ร้องไห้ทั้งที่ลุงอยู่ในนิโรธ ไม่ใช่น้ำตาไหลแต่กายมนุษย์เท่านั้น กระเทือนถึงกายธรรมด้วย

ลุงก็ได้รู้ว่า กายธรรมก็เสียใจเป็นเหมือนกัน ไปปราบได้อย่างไร? เพราะ ลุงรู้โดยสัญชาตญาณของลุงเองว่า ไม่เคยมีใครชนะมาร! แล้วคนอย่างเราจะไปมีน้ำยาอะไรเล่า

เราเรียนวิชาธรรมกาย ก็เป็นการเรียนแบบสมัครเล่น เหมือนนักแสดงสมัครเล่นเท่านั้น ธาตุธรรมท่านมอบหน้าที่ให้ แต่ลุงไม่รับ เพราะลุงไม่มีความรู้ขนาดนั้น

นี่คือความทรงจำที่ลุงจำได้ในปีนั้น

แต่แล้วลุงก็ต้องทำใจ เพราะธาตุธรรมท่านบังคับ ลุงจำเป็นต้องทำวิชาปราบมาร ทั้งที่ลุงไม่รู้อะไรกับเขา

นี่แหละที่ลุงบอกแก่พวกเราว่า เป็นเวรเป็นกรรมของลุง ลุงต้องมาทำงานยากๆ มาถึงงานเขียนขยายความรู้วิชาธรรมกายของหลวงพ่อ 5 หลักสูตร ลุงจะไปรู้หมดได้อย่างไร?

ในประวัติการเรียนวิชาธรรมกาย ยังไม่มีใครสามารถอธิบายได้ทุกบท รู้ได้เป็นบางบทนั้น เราเห็นอยู่แล้ว แต่จะให้อธิบายครบทุกบทเรียน ทุกหลักสูตรนั้น ยังไม่มีใครทำได้

นี่คือความรู้ที่เราศึกษามาได้ แต่พอมาถึงยุคของลุง กลับเป็นว่า “ศึกษา ฯ ต้องทำได้”

ครั้นลุงลองอธิบายดู ลำดับไปทีละหลักสูตร เรียงบทเรียนไปเลย อย่าเว้น ปรากฏว่าทำได้

ไม่รู้ทำไปได้อย่างไร?

เมื่อทำแล้วจะต้องกลั่นตำราเป็นธาตุธรรมละเอียดตามความรู้วิชาธรรมกาย ไปถวายในอายตนะนิพพานด้วย เป็นพยานว่า ทำได้แล้ว เพื่อเป็นพยานแก่ลุงด้วย ลุงก็จัดการแล้ว

ต่อมาอีกงานหนึ่ง ทำไมที่สอนกันทั่วไป ธรรมจึงไม่เกิด? สอนกันก็จริง ไม่ว่าที่ใดก็สอนกันทั้งนั้น แต่เป็นเพราะเหตุใดธรรมจึงไม่เกิด?

ผู้คนเขาข้องใจกันทั้งบ้านทั้งเมือง

เจอเข้าอีกงานหนึ่งแล้ว “ให้ศึกษา ฯ ฝึกวิทยากรขึ้น แล้วส่งวิทยากรไปสอนตามโรงเรียน แล้วธรรมจะเกิด”

ลุงก็ลองดู ปรากฏว่า ธรรมเกิดแบบอัศจรรย์ นักเรียนเห็นธรรมยกชั้น สามเณรภาคฤดูร้อนที่เขาจัดบวชนั้น เพียง 2 วันก็เห็นธรรมแบบยกรุ่น

ก็ยังคิดอยู่ว่า หากโรงเรียนให้โอกาสสอน นักเรียนต้องเห็นธรรมยกโรงเรียน

นี่คือหลักฐานที่เสนอต่อประชาชน เวลานี้โรงเรียนเกิดความสนใจ โรงเรียนเห็นคุณค่า แต่ลุงไม่มีวิทยากรให้เขา กำลังฝึกอยู่ ฝึกเท่าไรก็ไม่พอใช้